प्र + बृंह् धातुरूपाणि - बृहिँ भाषार्थः - चुरादिः - विधिलिङ् लकारः
कर्तरि प्रयोगः परस्मै पदम्
एकवचनम्
द्विवचनम्
बहुवचनम्
प्रथम पुरुषः
मध्यम पुरुषः
उत्तम पुरुषः
कर्तरि प्रयोगः आत्मने पदम्
एकवचनम्
द्विवचनम्
बहुवचनम्
प्रथम पुरुषः
मध्यम पुरुषः
उत्तम पुरुषः
कर्मणि प्रयोगः आत्मने पदम्
एकवचनम्
द्विवचनम्
बहुवचनम्
प्रथम पुरुषः
मध्यम पुरुषः
उत्तम पुरुषः
कर्तरि प्रयोगः परस्मै पदम्
एक
द्वि
बहु
प्रथम
प्रबृंहयेत् / प्रबृंहयेद् / प्रबृंहेत् / प्रबृंहेद्
प्रबृंहयेताम् / प्रबृंहेताम्
प्रबृंहयेयुः / प्रबृंहेयुः
मध्यम
प्रबृंहयेः / प्रबृंहेः
प्रबृंहयेतम् / प्रबृंहेतम्
प्रबृंहयेत / प्रबृंहेत
उत्तम
प्रबृंहयेयम् / प्रबृंहेयम्
प्रबृंहयेव / प्रबृंहेव
प्रबृंहयेम / प्रबृंहेम
कर्तरि प्रयोगः आत्मने पदम्
एक
द्वि
बहु
प्रथम
प्रबृंहयेत / प्रबृंहेत
प्रबृंहयेयाताम् / प्रबृंहेयाताम्
प्रबृंहयेरन् / प्रबृंहेरन्
मध्यम
प्रबृंहयेथाः / प्रबृंहेथाः
प्रबृंहयेयाथाम् / प्रबृंहेयाथाम्
प्रबृंहयेध्वम् / प्रबृंहेध्वम्
उत्तम
प्रबृंहयेय / प्रबृंहेय
प्रबृंहयेवहि / प्रबृंहेवहि
प्रबृंहयेमहि / प्रबृंहेमहि
कर्मणि प्रयोगः आत्मने पदम्
एक
द्वि
बहु
प्रथम
प्रबृंह्येत
प्रबृंह्येयाताम्
प्रबृंह्येरन्
मध्यम
प्रबृंह्येथाः
प्रबृंह्येयाथाम्
प्रबृंह्येध्वम्
उत्तम
प्रबृंह्येय
प्रबृंह्येवहि
प्रबृंह्येमहि
सनादि प्रत्ययाः
उपसर्गाः