दुर् + मंह् ധാതു രൂപ് - महिँ भाषार्थः च - चुरादिः - കർതരി പ്രയോഗം ആശീർലിങ് ലകാര ആത്മനേ പദ
ഏകവചനം
ദ്വിവചനം
ബഹുവചനം
പ്രഥമം പുരുഷൻ
മധ്യമം പുരുഷൻ
ഉത്തമം പുരുഷൻ
ഏക.
ദ്വി.
ബഹു.
പ്രഥമം
दुर्मंहयिषीष्ट / दुर्मंहिषीष्ट
दुर्मंहयिषीयास्ताम् / दुर्मंहिषीयास्ताम्
दुर्मंहयिषीरन् / दुर्मंहिषीरन्
മധ്യമം
दुर्मंहयिषीष्ठाः / दुर्मंहिषीष्ठाः
दुर्मंहयिषीयास्थाम् / दुर्मंहिषीयास्थाम्
दुर्मंहयिषीढ्वम् / दुर्मंहयिषीध्वम् / दुर्मंहिषीढ्वम् / दुर्मंहिषीध्वम्
ഉത്തമം
दुर्मंहयिषीय / दुर्मंहिषीय
दुर्मंहयिषीवहि / दुर्मंहिषीवहि
दुर्मंहयिषीमहि / दुर्मंहिषीमहि